Weggezonken in de zachte kussens van mijn zonnebed, op het achterdek van mijn jacht op de Middellandse Zee, heerlijk dobberend in die zalige zomerzon, lekker luierend, en boekje hier, boekje daar (waarom zou je werken als je geld zat hebt ;-), glaasje champagne (vanzelfsprekend!) bij de hand, en mijn macbook binnen handbereik, gaat het toch wat kriebelen. Misschien te lang gelegen? Misschien te veel zon?
Vanuit een automatisme zit ik opeens in Word, jarenlang mijn trouwe dagelijkse metgezel, toen ik nog bij de ‘normale’ mensen hoorde en moest werken voor mijn geld. En mijn vingers vinden die vertrouwde toetsen zonder aarzelen. Tekst! En hier is het ..
Jullie kunnen je afvragen waar ik mijn hoofd nog over zou breken, laat staan waarom ik überhaupt (oeps sorry, Duits woord…) de moeite zou nemen om te schrijven wanneer je zo riant leeft als ik. Natuurlijk heb ik daar hard voor moeten werken. Jarenlang, en ook nog in de keukenbranche…. Telt dat dubbel? Volgens mij wel. Zeker in mijn geval, met die vaste plek op het dorpsplein dat het hart van deze branche vormt. En zeker wanneer je daar, vanwege je werk, altijd moet zitten en dusdanig wordt blootgesteld aan het gehele wel en wee van die branche en de mensen daarin. Tjonge, wat zou ik een verhalen kunnen vertellen… Los van de verhalen die ik er al over heb verteld. Ik heb bijna zeker met jou gesproken, en waarschijnlijk ook nog een foto van je gemaakt. En dat alles samengesmeed tot één mooi geheel voor in een magazine, een blad, online, een marketingplan … Ik hoop dat je er blij mee was, maar dat geloof ik wel, want ik kon dat goed.
Is het anders, wanneer je het zo beziet, vanaf je jacht? Met die tassen met miljoenen euro’s veilig weg gestopt in het vooronder?
Natuurlijk, vrienden! Alleen al dat ik jullie vrienden kan noemen. Vanuit mijn positie rest namelijk alleen nog medelijden en dat vraagt om een hartelijke aanpak. Je zal er maar in vast zitten, in die nietszeggende keukens en dagelijks moeten dealen met omhooggevallen losers. Nog steeds op dat dorpsplein moeten zitten, en alles aanhoren, aanzien, de kleine, zielige ‘pettyness of it all’. Ja, dat is Engels. Dat krijg je, wanneer je vrij bent om de wereld over te zwerven omdat je je schaapjes op het droge hebt.
Stashed miljoenen
Wat? Gestolen geld? Nou ja zeg! Het idee alleen al. Er is heel hard voor gewerkt. Heel veel jaren lang. En als men je niet geeft wat je verdient, dan moet je daar zelf wat harder aan werken toch? Hier en daar wat wegsluizen van wat je toe komt, al is niet iedereen het daar mee eens. Investeren in een jacht hier, een huis daar, een auto elders… Soms loop je tegen de lamp en liggen je miljoenen opeens op een luchthaven ‘for everyone to see’. Toch, meneer of mevrouw Ikverzindemooisteverhalenterplekke? Maar dat mag de pret niet drukken. Zolang je er maar goed van kunt leven.
Hik, oeps, sorry, iets te veel bubbels… waar was ik..?
Het is dat de andere partij er opeens zo’n toestand van maakt. Jarenlang keken ze nergens naar om, en dan willen ze zo nodig de vermoorde onschuld spelen. Niet omdat ze denken geld te missen (daar is de hoofdrolspeler al iets te dement voor), maar omdat hun trots opspeelt nadat anderen, degenen die dat mistige geld eigenlijk hadden willen hebben of in ieder geval vinden dat ze er meer recht op hebben, het gaan rondroepen.
Jaloers
Hoe oneerlijk is dat? En natuurlijk ‘water under the bridge’…, daar gaan we weer in Engels. Alles is gezekerd inmiddels, daarom dobber ik zo lekker hier, keurig afgekaart hoor, al dat geld. Dus ze kunnen voor in de rechtszaal (hoe ‘lame’ is dat, een rechtszaak ervan maken, pff …) allemaal verklaringen op papier zetten over hoeveel geld ze missen blijkbaar, en hoe oneerlijk het allemaal is geweest, en dat niemand wist wat er met het Geld gebeurde omdat niemand daar naar omkeek omdat ze al genoeg hadden of kregen, dat echt niemand wist dat ik, of zelfs mijn medewerksters, daar werkte en hoeveel ik deed en hoeveel uur ik maakte en hoeveel mooie dingen ik had opgezet die erg lucratief waren voor het bedrijf en hoe de directeur zich telkenmale het ziekenhuis in werkte omdat hij vond dat hij alles moest doen voor het bedrijf dat hij vond dat hij moest doen, al was het in 80 uur per week, en hoe het bedrijf door dit alles alleen maar in de schijnwerpers stond en een voorbeeld was voor allen..
Ik snap dat ze daar jaloers op waren. Want als je zo dichtbij bent, bij de VIP-status, maar je blijft in de schaduw staan omdat je zelf er niet toe doet of daar niet aan bij draagt, dan komt de slechte donkere kant in je boven. Ik snap dat proces, daarom zit ik er niet zo mee. Zolang ik tenminste maar lekker kan ronddobberen op mijn jacht en mijn glaasje champagne erbij heb.
Maar zeg nu zelf; is het niet oneerlijk dan om op slinkse wijze proberen je gram te halen en een graantje mee te pikken? Om te kunnen pronken met andermans veren?
Oh my….
Backstabbing noem ik het. En het is dat mijn veilig gestelde miljoenen me gezond houden, anders zou ik daar toch een groot probeem mee hebben gehad.
Want ik kan het wel helemaal voor elkaar hebben, onrecht zorgt nog steeds voor het lamleggen van de bubbels in mijn glas.
Valse verklaringen
Valse verklaringen maken, met volop kant en klare leugens over jou, bovendien zo overeenstemmend dat je je afvraagt of rechters wel kunnen lezen, nog los van het feit dat ik me afvraag of ze kunnen oordelen. Aangezien het ze niet opvalt dat die verklaringen allemaal wel heel erg in dezelfde bewoordingen hetzelfde zeggen, iets waar we vroeger op school een vette onvoldoende voor kregen. En dat er dan tegenbewijs is, zwart op wit, wat rechters niet willen zien, want het was niet op tijd ingeleverd. Waarna deze backstabbers vrolijk dansend in de auto stappen, de overwinning op zak in de wetenschap dat je ze jou, met hun leugens, helemaal hebben uitgeschakeld. Daar zaten overigens nog knap christelijke mensen tussen ook, dat geeft toch maar weer te denken, over die geboden enzo..
Oh, zo vermoeiend allemaal. Ik neem nog een glaasje.
Wanneer je zo lekker relaxed bent als ik nu, vraag je je af hoe sommmige mensen zo’n haat kunnen koesteren. Dat je, godbetert, je hoofd nog gaat breken over wat je hen misschien onbewust ooit hebt aangedaan. Behalve dan dat je de baan had die zij wilden hebben, en de status die zij wilden hebben en waarop zij vonden dat ze recht hadden. Maar ja, denk ik dan, zij hebben daar nooit voor gewerkt, en daar nooit iets voor laten zien. Dus hoezo, vind je dat je daar recht op hebt? Je kunt een administratief medewerkster zijn die zich met blondeersel en borstvergroting omhoog werkt en dan jezelf opeens Hoofd Marketing-Communicatie vinden al heb je nooit iets op dat vlak gedaan.
Capaciteiten
Je kunt account manager zijn al je hele lange leven omdat je elke kans hogerop te komen verprutste, maar toch overtuigd zijn dat je bijvoorbeeld Head Finance and Purchasing moet zijn, om maar eens een vreemde titel te noemen waar geen opleiding je op voorbereidt. Maar ik zeg tegen ze: lieverds, daar moet je toch echt de capaciteiten voor hebben. En wellicht was het feit dat jullie die functies niet hadden wel het teken dat die capaciteiten er niet waren? Ik bedoel maar. Not to mention (oeps..) de resultaten van jullie pogingen zover. Neem rustig alles wat ik had bedacht en opgezet, feel free! Het is ook lastig iets nieuws en moois zelf te bedenken, en hoe lang kun je meeliften op het oude hé! Maar dan is er natuurlijk nog altijd het mes in de rug. En de verhalen. En de beschuldigingen. Ach ja, zoveel manieren om te komen waar je wil zijn. Als je slecht en dom bent, en de juiste luisterende oren hebt, op dat plein.
Dorpsplein
Lieve dorpsgenoten, ik laat jullie je eigen oordeel vellen (al hebben jullie dat blijkbaar al gedaan), ik heb het veel te fijn in mijn vroege pensionering. Maar ik moet wel zeggen, en excusez (ja, daar is ook Frans), dat de wijze waarop het dorpsplein dit onderwerp heeft behandeld, en de slachtoffers daarin, jullie mij niet hebben teleurgesteld. Jarenlang repte ik in mijn voorwoorden hoe deze branche toe is aan professionalisering en hoe langzaam dat ging. Er is nog een lange weg te gaan.
Hoor! De motoren starten, we zetten koers naar een andere haven. Wind, zon, zee en vooral LUCHT… Salut!
Nog te weinig reacties, maar die Franse reactie geeft aan dat de persoon het prettig te lezen vond. Ik ook, maar ben veel enthousiaster over jouw schrijfkunst en begrijp de moraal van dit verhaal. Oei rijmt.
Hopelijk blijf je schrijven!
Groet, mooie, aardige dame.
Dank je wel Frans, en fijn dat je de strekking doorziet!
Groetjes, Nelleke