Het begint met een blog….

 Als kind van je eigen geschiedenis, dat al decennia van alles meesleept en zich van alles afvraagt, besluit je op een dag voor je eigen gemoedsrust, het bizarre familie/bedrijfsverhaal zoals jij het kent op schrift te zetten. Voor alle betrokkenen die, hoewel overleden, toch in ieder geval voor jou, recht hebben om gehoord en gezien te worden. Je neemt alle pijn en overlevering er in mee, elk kladje met informatie, elk woord dat ooit is gezegd dat jij hebt gehoord. Het zijn flarden, waarmee je probeert het volledige plaatje te krijgen, maar waarbij hoe meer je vordert, er meer vragen dan antwoorden zijn.

De vraagtekens staan er omdat ik gewoonweg met de informatie die ik had die antwoorden niet wist. Ik weet als historicus dat je meerdere bronnen moet hebben om tot een waarachtig verhaal te komen en als journalist dat je alle kanten van een verhaal aan het woord moet laten. Maar mijn enige bron, al decennialang, was het levensverhaal van mijn opa, aangevuld met wat ik ooit had opgeschreven van mijn vaders herinneringen en die van zijn broer Jan. En in de nood het van me af te schrijven, in de gedachte dat er nooit meer iets meer zou zijn dan dat, schreef ik het op.

Ik schreef in het eerste deel aan mijn opa:

“Maar weet je, je bent overleden, iedereen die deel uitmaakte van jouw verhaal is inmiddels overleden. Er is niemand meer die zich herinnert, niemand meer die getuige was, niemand meer die zich druk maakt, niemand meer die zich afvraagt…. Misschien ben je daarom voor mij op dit moment de perfecte schuilplaats, geen enkel oog op mij gericht.”

Ik had me vergist, ik zat fout. Er zijn er nog die herinneren en het belangrijk vinden. Niet alleen ik, maar alle kinderen van…. Die, achteraf net als ik, getekend door alles, zo bezig bleken met het boven water krijgen van het verhaal, van dit geweldige epos, van winst en verlies, succes en teloorgang, familie, verraad en verdriet. Die worstelen met dezelfde vragen, met dezelfde geschiedenis en met dezelfde impact die dit alles had op hun leven. Na het verhaal dat ik heb opgeschreven vanuit de bronnen die ik had, overtuigd dat ik nog de enige was die dit mee droeg, bleek dus dat ik niet de enige was: het onverwachte staartje aan mijn blog…

Ik ontving na het laatste deel op mijn blog, dat hoewel low key, kennelijk toch best vindbaar was in google, een heel onverwachte mail. Van de neef die ik nog nooit had gezien, de zoon van mijn vaders broer Leen, die in het buitenland woont maar zelf zo bezig met de familiegeschiedenis dat hij mijn blog vond op internet. Hij kende het verhaal van zijn vaders kant, en . “Uiteindelijk is het bijzonder triest dat de Vogels allemaal verbitterd en in onmin en teleurstelling overleden zijn. Ook mijn vader.”

Deze mail die ik ‘out of the blue’ ontving van mijn verloren neef, en waar ik in eerste instantie best van schrok , was uiteindelijk een waar cadeau. Niet nadat ik mij schuldig voelde over het lelijks dat ik over zijn vader heb geschreven, waarbij met nieuwe bronnen die ik nu ken en waarmee, afgaande op mijn opa’s verhaal, bleek dat ik niet in alles helemaal juist zat. Na het eerste ongemak en aftasten, bleek hij net als ik al zo lang bezig om deze familiegeschiedenis te duiden, terwijl hij dacht, net als ik, dat hij de enige was. Ook was hij net zo hongerig naar informatie als ik en we begonnen te delen. Hij bleek in het bezit van belangrijke papieren, foto’s en zelfs films. Daarna kwam opeens nog mijn andere neef langs, de zoon van oom Jan, die destijds veel tijd doorbracht op de werf en een ijzeren herinnering heeft aan alles wat er plaatsvond.

Ik heb zoveel geleerd en opnieuw gevonden uit deze nieuwe contacten. Een wereld ging open, en niet alleen omdat mijn neef films deelde die zijn vader destijds had gemaakt van de werf en de bedrijfsactiviteiten, waarmee alles opeens een nieuwe lading kreeg, en het was alsof ik, mijn broer en andere neef, opeens in een tijdmachine zaten. Zomaar mijn vader in zijn jonge jaren zag langslopen, de betonwagens hun lading zag innemen onder de trechters, de schepen bewerkt zag worden… Maar nog zoveel meer.

Dat is waar mijn blog goed voor was, los van het verhaal kwijtraken zoals ik het kende of dacht te kennen. Het is nu alleen maar rijker geworden, dieper, genuanceerder. Ik ben met mijn neven nog steeds bezig om te filteren, en tot een consensus te komen over wat er nu eigenlijk precies is voorgevallen in dat mooie bedrijf en binnen deze familie.

Markus Vogel komt vanuit het kantoor het heft in handen nemen.

Het vervolg komt, met de antwoorden op vele vraagtekens in mijn blogartikelen. Zoveel foto’s, zoveel documenten, zoveel meer informatie: dit verhaal wordt er alleen maar meer bijzonder van. Het komt, met tijd, alles wat wij bij elkaar brengen wordt een weergaloos document /boek van niet alleen een familie, maar een tijdsdocument van de industrie, van familiebedrijven, van oplichting (jawel Slis-Stroo), wolven op de loer, kinnesinne…

En ja, elk verhaal heeft meer kanten. Die het verhaal zoveel meer laten leven, en duidelijker maken en iedereen recht doen

We, ik en de mannen, zijn ‘in progress’.. en doen verslag, tot we eindelijk ‘against the odds’ samen op het terras kunnen zitten bij ’t Sluisje en samen uit kijken over dat terrein en wat er ooit was en wat voorbij is, het kunnen zien precies voor wat het was, alles weer voor ons zien, onze ouders er zien bewegen, alles opnieuw horen, beleven en intens voelen …. Wordt vervolgd…

De plek waar de ‘keet’ stond waarin we woonden, tot voor kort geheel onbebouwd.